Εληά 

Πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας  η Εληά. Ζωγραφίζουμε, φωτογραφίζουμε, ερευνούμε στη βιβλιογραφία και τη δικτυογραφία για το παρόν και το παρελθόν της, συγγράφουμε μια δική μας ιστορία με αφορμή την ιστορία της Εληάς. 

Ομάδα 2: "συγγραφείς"

Η ΕΛΗΑ

          Σκόνη, ο εκσκαφέας βρυχάται, ανακατωσούρα. Ξηλώθηκε η κόρη, ξηλώθηκε ο βασιλιάς, ξηλώθηκε ο αντάρτης. Μέσα σε μια μέρα. Ρώτησα χθες τους εργάτες: « Κι αυτά; Πού τα πάτε; Πονάνε που φεύγουν». Με κοίταξαν για μια στιγμή με μισή απορία, μισή καχυποψία. Κούνησαν το κεφάλι-αδύνατο να εξηγήσω την κίνηση-και έφυγαν.

          Θυμάμαι, ήμουν παιδί ακόμη, σκαρφαλώναμε στα κλαδιά του πλάτανου. Ατέλειωτες ώρες κρυφτό, κυνηγητό, μέχρι να σουρουπώσει. Κι οι μανάδες με το στανιό να μας τραβούν από το χέρι. «Φτάνει πια! Νύχτωσε». Και εκείνες οι μυρωμένες νύχτες. Πόσες φορές δεν πεθύμησα να ΄μαι  και εγώ στα πανηγύρια, στα αρραβωνιάσματα, στις χαρές. Απαγορευμένα για μας –βλέπεις, ήμασταν παιδιά-κι ακούγαμε από μακριά τη λύρα, το κλαρίνο, τα γέλια.

          Κι ύστερα σιωπή, πλάγια βλέμματα, φόβος. Ο καιρός της σβάστικας. Τους Γερμανούς τους φοβόμασταν, αποφεύγαμε να περάσουμε από την Εληά. Σε μια στιγμή σαν να μεγαλώσαμε και νιώσαμε την αδικία. Μας έκλεψαν τον τόπο, την αθωότητα, τον αέρα. Θλιβερά χρόνια και αργόσυρτα.

          Σαν ηρέμησαν τα πράγματα, η Εληά μας πήρε να ανασταίνεται. Φτιάξανε το περίπτερο, στήσανε  το πάρκο, το κεντρικό σιντριβάνι και τα άλλα γύρω-γύρω. Δρόσισε ζωή. Όμορφη βόλτα να διασχίζεις τους βοτσαλωτούς στενούς διαδρόμους, να χαζεύεις το νερό στο σιντριβάνι, καθώς πετιέται και κάνει ωραίους σχηματισμούς στην πτώση του. Να χορταίνεις τον ίσκιο κάτω από τα αντρειωμένα πλατάνια. Να ρουφάς έναν βαρύ γλυκό στο τραπεζάκι, αφήνοντας το μάτι σου να ψάχνει τη Θεσσαλονίκη στο βάθος του κάμπου. Έτσι κάπως ζήσαμε οι ντόπιοι την Εληά και έτσι συνεχίζουμε να τη ζούμε..

          Μέχρι χθες, κατά πως το συνήθιζα χρόνια τώρα, παρατηρούσα ,καθισμένος στο παγκάκι πλάι στο μεγάλο σιντριβάνι, τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, άλλοτε να χαμογελά, άλλοτε να συλλογίζεται, άλλοτε να δακρύζει, να ψάχνει στην Εληά  μιαν ανάσα, μια λύση, μια αγάπη. Την αλλαγή την φοβάμαι. Φοβάμαι τους νέους καιρούς. Περιμένω, όμως, καθισμένος πια στην στάση του λεωφορείου απέναντι.

  

Ομάδα 1: "ερευνητές"
Κατεβάστε και δείτε το αντίστοιχο powerpoint πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο:

https://dl.dropboxusercontent.com/u/24055269/%CE%95%CE%9B%CE%97%CE%91.ppt

 Ομάδα 3: "φωτογράφοι"
 Κατεβάστε και δείτε το αντίστοιχο βίντεο πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο: (ανάλογα με την ταχύτητα της σύνδεσής σας θα χρειαστεί να περιμένετε λίγα δευτερόλεπτα ή λίγα λεπτά)

 https://dl.dropboxusercontent.com/u/24055269/elia.wmv